Abim’e…

Hayat tuhaf... Bir gün varsın bir gün yok… Gece biterken gün doğuyor,günün en canlı anında karanlık çöküyor her yere…
İnsan tuhaf… Bir gün ağlarken tüm dünya üstüne çökmüş gibi ,bir gün kahkahan evlere sığmıyor tüm dünya senin sanki...
Şükrediliyor, sonra yeniden kahrediliyor hayata… Umutla bakılıyor sonra yeniden... Minik bir dokunuş sizi hayata tekrar bağlayabiliyor…
Kaybetme korkusuyla ne yapacağını şaşırdığında oluyor, kıymet bildiğinde, görmezden geldiğinde…
Yalnızlığı da seviyor insan, yalnızlığını kendinle paylaşmayı en çok… İçindekileri haykırarak söylemeyi, utanmadan sıkılmadan ağlamayı hıçkırarak,kim ne der diye düşünmeden…
Sonra yalnızlıktan da boğulduğu oluyor... Bir çift kahverengi gözün özlemiyle yanıp tutuşuyor… Ah burada olsaydı diyor, yolunu gözlüyor…
Kaybettiklerine üzülüyor mutlaka günün bir saatinde, keşke diyor keşke… Pişmanlıklar diz boyu… Neden diyor neden… Vicdanı yerinde durmuyor…
Sonra yine başa dönüyor ve hayat diyor kendi kendine... Kader…
Hep en sıkıştığımız anların en mutsuz en karanlık anlarımızın bahanesi değimlidir… Kader… Olması gerekiyordu ve oldu cümlesi dolaşmaz mı etrafta böyle anlarda…
Engel olamazdın denir… Hatta… Mukadderat… Buraya kadarmış… Elden ne gelir…
Asıl bu cümleler bağlamaz mı elimizi kolumuzu… Olmayabilirdi biz böyle kabullenmeseydik hayatı…
Öfkem kimseye değil kendime… Bu hayatı böyle kabullendiğim gidene dur diyemediğim için..
Dur daha yaşanacak çok şey var… Dur,daha doymamıştık birbirimize… Dur… Ardında bıraktığın yürek az değil…dur…gitme…bizi bir tarafımız eksik bırakma…Eksildi mi bir yer dengesi bozulur hayatın…
Bu kahrettiğimiz hayatın dengesi…
Bir gün unutulacak mı zannediyorsun…hiç heveslenme….